Vahşi bir hayvanı terbiye etmeye benzer bazen kendini "eğitmek", kendinle barışmak için başkalarına hatta içindekilere küsmeyi bile gerektirebilir. Var mı bunun bir ehemmiyeti? Tabi ki yok. Sonuç her şeye bedeldir çünkü. Perdeler bir bir kalkınca, adım adım kendine yaklaştıkça, sırtındaki yükleri bir bir attıkça, rahatladıkça, oh dedikçe anlarsın ki zafere bir adım daha yaklaşmışsındır.
En büyük düşmanın olan kendin'i alt etmek üzeresindir. Ve bu savaşların en zoru olduğu kadar en gerçek olanıdır da aynı zamanda.
Ondan sonra ne mi olur? Hiç bir şey eskisi gibi olmaz ! Yaşasın ;)
" eğer kendimizi mahvetmekten vazgeçebilirsek, başkalarını mahvetmeden durabiliriz de."
11 yorum:
aynı minvalde gidiyoruz sanırım.:)
hadi bize mutluluk ve başarılar olsun bebek.
HAYVAN'ı terbiye etmek daha kolaydır!
Üns'üm bugün herkes bendeki farklılığı fark etmiş. fakat önemli olan sürekliliktir değil mi? işte asıl o konuda başarılar ;)
Öğretmenim,
I agree ;))
hiç birşey kolay değil, fakat bazen anlıyor ki insan imkansız da değil.
bütün bunları yaptiğımızda
peki
zeki müren de bizi görecek mi ? : ))
diyesim geldi ki
ne kadar kızsan ne kadar kovalasan haklisın : ))
yok cağnımm, sana kızabilmek ne mümkün canimcim. fakat sen gene de kaç Şafak :))
Güzel olacak Şafak, her şey olmasa bile en azından bazı şeyler güzel olacak...
bu terbiye yöntemleri pek can yakıcı aslında..
az dozda da olsa acı veren olayı üstüste deneyimlekten tut..
benzer başka şeyleri yüksek dozda deneyimlemeye kadar..
bkn.. danseden atların altında ateş yakılması..
pirelerin üzerlerine kafalarının vuracağı cam konulması vese vese..
en iyisi biz terbiyesiz olalım..
ters gelen bişey bi kısıtlama bi yanılgı bi sağ gösterip sol vurmaya kalkan olunca..
kuyruğuna basılmış avniye gibi bağırıp karşı taraf korkunca da kaçalım..
ne eğitim ve öğretim istemeyen..
sevgigibisever..
atalet..
evet ataletim kaçalım ;))
"Kendinle savaşmak" kavramını "kendinle barışmaya çalışmak" olarak anladım ben. Çünkü sorun kendimizi olduğu gibi kabul edememekten kaynaklanıyor çoğunlukla. İleride kavuşmayı arzuladığımız o yetenekli, hatasız kendimizi özleyip duruyoruz!
yecciğim,
evet çok doğru bir tespitte bulunmuşsun. kendini olduğun gibi kabul edemiyor olmanın nedenleri çok önemli. benim en büyük sıkıntım,kendi iradem, arzum dışında gelişen şeylerin sonucunda yaşamış olduğum değişim ve o değişim sonrasında yaşıyor olduğum kendime yabancılık hissi. yavaş yavaş aşama kaydediyorum bu konuda ve dilerim ki süreklilik arz eder bu durum.
hatasız bir insan olmaktan ziyade kendimi hatalarımla kabul edebilmeyi isterdim ben, kendime hata yapma şansını tanımayı.
sevdiklerinle ve gönlünce keyifli günler dileğimle ...
bugün hiç kimseyi sevmiyorum ben Şafak...
önümüzdeki maçlara kaldı artık ;)
ben de sana aynını diliyorum Şafakcım.
Yorum Gönder