Sponge Berk ;)

Haftalardan beri yaptığım gibi şezlonga oturmuş öylece denizi seyrederken yanıma geldi nefes nefese.

Sessizce yanıma ilişip "neden böyle üzgünsün?" dedi. "İçimle dışım ayrı ayrı yönlere koşarken nasıl mutlu olunur bilmiyorum çünkü"dedim. Yüzümü yüzüne çevirip minik ellerinin arasına alıp uzun uzun seyretti beni. Sonra başımdan şapkamı çıkarıp kıvırcık saçlı güzel başını derin bir iç çekerek omuzuma yasladı tüm hüznümü sünger gibi içine çekmeyi istermiş gibi.

Orada öylece oturup dururken aklından nelerin geçtiğini bilmiyorum fakat ben bir garip huzur hissederken içimde,bu duyguyu  en son ne zaman yaşadığımı,kimin yaşattığını düşündüm uzun uzun. 

"ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim" dedikten kısa bir süre sonra"evli-mutlu-çocuklu" 

kervanına katılan mı yoksa zaten hep o kervanda olmuş olan mı? 
İnsan cevabını bildiği sorular sormamalı kendine diye düşünürken ben,"bak, senin için" diyor. Cep telefonunu çıkarıp, tatilim boyunca saatlerce oturup beklememe rağmen bana görünmemeye and içmiş olduklarını düşündüğüm yunusları izletiyor bana. "demek ki bu yüzden yoktun ortalarda" dedim. "pusuya yattım ben"dedi. Gülüşlerimiz ortalığı çınlattı, koca popolu görgüsüz "almancı" cık cık yaptı, biz hiç üstümüze alınmadık.

"şimdi mutlu musun?" dedi. "mutluyum" dedim.

11 yaşındaki bir erkek çocuğu ne kadar mutsuz edebilir ki zaten bir kadını...