yolun nereye çıkıyor kader?

Bazen şer gibi görünenin hayıra, hayır gibi görünenin şere dönüştüğünü düşünsem de biliyorum ki bazı şeyler hiç değişmeyecek.

Başımda (37 yaş!) kavak yelleri; kollarımda beni, hayvan bile diyemeyeceğim bir çapsız, seviyesizi öldürmeye çalışırken, zapta uğraşan iki (üstelik taraf olan ve bunu haksız olandan yana kullanan) polis memurundan yadigar morluklar ve sızılar; dünya bile tersine dönebilir ancak bu bağnaz toplumdan bir bok olmaz düşüncemin artık kemikleşmiş olması; mapus damlarında çürümeme ramak kalan gecenin sabahında,sabahın bir köründe kapısına dikilen polis ve jandarmaları görünce annemin kaza geçirip öldüğümü düşünerek ağlamasının bende yarattığı şaşkınlık; kız kardeşin, kendini 9 ilde yapılmış olan bir operasyonun sonucunda yaka paça tutuklanan, saatlerce sorgulanan eşini sabahtan akşama kadar emniyetin önünde ağlayarak beklemiş olduğunu duymuş olmanın yarattığı şok, olayla herhangi bir bağlantısının bulunmadığının ortaya çıkmasıyla yaşanan buruk sevinç; kendileriyle aynı eğitimi almış olduğum halde aynı haklara sahip olamadığım öğretmenlerin okulda olup da benim burada bilgisayar başında vakit geçiriyor olmamın yarattığı tarifi mümkünsüz iç sıkıntısı, bu yıl çalışabilecek miyim acaba tedirginliği vs vs vs.

siz bilmiyorsunuz fakat değişmeyen/değiştirilemeyen "Aslankaya yazgısı" diye bir şey var bu dünyada, bizimle yakın ilişki içinde olanları da içine alan. ve ben onun taaa içine tükürüyorum bugün, daha da bir şevkle üstelik.

Uzun uzun yazmak istedim önce şu son bir haftayı, sonra da vazgeçtim.

Sonra da kısa geçeyim istedim. Ve ilk kez hiç düzenlemeden, cümleler, konular arası bağlantı gözetmeden yazdım. ve sanırım gene rahatlamadım.

Üstelik az önce, tam da bitirmek üzereyken yazımı, maliyeden de geldiler, diğer kız kardeşin eşi sebebiyle.

gülsem mi, ağlasam mı, ya da ne bok yesem bilemedim ben şimdi.

ayhhh, hayat çok zor, dimi arkadaşlar!!!