benim de yeni eğitim öğretim yılım hayırlı olsun (nihayet;)

Nerede kalmıştım? İşimle ilgili bilgi verecektim sahi. Tamam, verelim o halde.
Baştan başlayayım ama kısa keseyim zira işle birlikte gribi de kaptım üzerinize afiyet.

Günlerden: Cumartesi 
Mekan: Mutfak

Ben: Ya Salih ben hiç iş bulamayacak mıyım?
Salih (kardeşimin eşi): Üzülme abla, çıkar bir iş.
Ben: İyi de ne zaman, nerede?
Salih: Dur ben bir müdürümü arayayım. Belki dershanede öğretmene ihtiyaçları vardır.
Konuştum, yarın dershanedeymiş. Gelsin diyor.

Günlerden: Pazar 

Mekan: T.... dershanesi

Salih bir şeyler anlatıyor, arada ben de söze giriyorum, sonra müdür anlatıyor, ben dinliyorum. İkisi bir şeyler konuşup gülüşüyor, anlamıyorum ama onlara eşlik ediyorum, bir yandan da "gülüyorum ama bir de neye güldüğümü bilsem" diye düşünüyorum.

Sonra müdür kişisel sorular soruyor bana, yanıtlıyorum ve konuşma şöyle devam ediyor:

Müdür: Şu an için okulda da dershanede de İngilizce öğretmenim var. Okula ikinci dil olarak Almanca'yı getirebiliriz ancak bunu önce ortaklarımla konuşmam gerekiyor. Bir hafta içerisinde netleşir sanırım durum.

Ben: (aha bu da olmadı işte düşüncesinde,omuzlar çökük, yüzde sahte bir gülümseme) İlginize teşekkür ediyorum, iyi günler.

deyip çıkıyorum. Yolda Salih'in başının etini yiyorum. İşi arabeske bağlıyorum, konuşuyorum da konuşuyorum. Aniden yağmur bastırıyor, iki dakika sonra da diniyor. Şemsiyemi kapatır kapatmaz yüzüme güneş vuruyor, hiç aklımda yokken gülümsüyorum aniden. "hayat böyle bir şey işte dimi Salih" diyerek felsefe yapıyorum, onaylıyor beni Salih. "Üzülme abla" diyor. Alışveriş yapıp eve gitmek üzere belediye otobüsüne biniyorum. Camdan dışarıya, insanlara, arabalara, Haydarpaşa'ya giden trene bakarken ne hissettiğimi düşünüyorum birden. O kadar karışık ki içim, ben bile tahlil edemiyorum, vazgeçiyorum bunu yapmaktan. Sonra Tuba geliyor yanıma, öpüyor beni "Öğretmenim çok özledim sizi" diyor, içim burkuluyor. Derken telefon çalıyor. Salih "yeni işin hayırlı olsun abla, salı günü başlıyorsun işe. 12 de okulda ol" diyor. "Nasıl yani?" diyorum. Anlatıyor.

Günlerden: Salı

Mekan: T.... Koleji

Müdür: Size şimdilik 6 saat Almanca dersi açtım Sevgi hanım. 3 saat daha eklemeyi düşünüyorum. Hatta ana sınıflarına da ders verebilirsiniz ilerleyen zamanlarda. Bu yıl böyle idare edelim, seneye çoğaltacağım ders saatlerini. Hem o zaman kadrolu öğretmenimiz de olursunuz diyor. Bundan mutluluk duyarım diyor.

Bundan önceki kolej deneyimime bağlıyorum tabi ki ben onun bu "mutluluğunu."

Önceki deneyimime dayanarak kolejlere karşı oluşmuş olan önyargımdan bahsediyorum müdüre. Bu tür kurumların eğitimden ziyade ticarethanelere dönüşmüş olmalarından, velilere gebe olma durumdan ve rahatsızlık duyduğum bir dolu şeyi daha söylüyorum. Rahatlatıyor beni (ki kendisi alışık olduğum hiç bir müdüre benzemiyor zaten), öyle bir durumun söz konusu dahi olamayacağını söylüyor. İnanmak istiyorum.

Zümre arkadaşımdan da aynı şeyleri duyuyorum. Gene inanmak istiyorum.

İlk dersime giriyorum ve bu sefer inanıyorum söylenenlere :))

Sonra öğretmenlerin çalışma sistemlerine bakıyorum. Ben bunları devlet okulunda da yapıyordum zaten deyip iyice bir rahatlıyorum.

Sonuç olarak: ders saatim az olsa da kendi branşımda çalışıyor ve okulumun ilk Almanca öğretmeni olmaktan dolayı çok ama çok memnunum. Dilerim  böyle de devam eder (lütfen amin deyiniz ;)

Kısa kesmişim, evet :)